Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με μια μια ημέρα φορτωμένη από πολλά γεγονότα από κόπους και αγωνίες,πίκρες.αποτυχίες,ευθύνες και στενοχιώριες αλλά και από επιτυχίες,ικανοποιήσεις,χαρά και γέλιο.Το πρωί σηκώθηκε ακμαίος και ξεκούραστος με όρεξη για δουλειά, αισιόδοξος και με όνειρα.Αρχισε η μάχη της βιοπάλης η καθημερινότητα με φίλους με απογοητεύσεις με δυσκολίες και εμπόδια, με προστριβές, με πόνους καρδιάς, με πένθη με ανέλπιστες αποτυχίες και επιτυχίες.Συνέχισε με χαρά, με ανεκπλήρωτα όνειρα, με τρυφερά λόγια αγαπημένων, με πράξεις καλοσύνης και αγάπης, με το γλυκό χαμόγελο ενός παιδιού, με συγκινήσεις, κλάμα και θαύματα ,μικρά και μεγάλα, με άθλους σημαντικούς και ασήμαντους.Ημέρα γεμάτη με εναλλαγές ευχάριστες και δυσάρεστες,με πίκρα και χαρά.Επειτα ήρθε αργά το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, τα μάτια του άρχισαν να θολώνουν ,το πνεύμα του ικανοποιημένο μα η κούραση έχει απλωθεί στο κορμί και στην ψυχή του.Μιά ψυχή γεμάτη από λογιών αισθήματα, χρόνων βιώματα και τώρα αποζητά να αποκοιμηθεί, να αποκάμει και να ηρεμήσει.
<Δύσκολη η μέρα σκέφτεται κουραστική αλλά αξιώθηκα να την φέρω εις πέρας.Πολέμησα ,κουράστηκα νίκησα και ίσως νικήθηκα ,έδωσα και πήρα,απογοητεύτηκα αλλά και χάρηκα .Δεν αδίκησα όμως κανέναν, στάθηκα κοντά στους αγαπημένους μου,δεν πρόδωσα, έδωσα όλον τον εαυτό μου,έκανα το χρέος μου.Καλά είναι ας ξεκουραστώ τώρα περισσότερα να αντέξω δεν μπορώ>.Και καθώς κλείνει τα μάτια εκεί στην άκρη των ονείρων έρχεται ο ύπνος να τον πάρει, και τον υποδέχεται σαν φίλο, με ανοικτή την καρδιά του, παραδίδεται σε αυτόν γενναιόδωρα με ευγνωμοσύνη που τα κατάφερε όσο μπορούσε πιο καλά.
Ετσι έρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο που ευτύχησε να ζήσει μια ζωή ποικίλη, γεμάτη από γεγονότα ζωής και την ύστατη στιγμή αφού κάνει τον απολογισμό του,δεν τρομάζει, δεν λακίζει και δεν προσπαθεί απελπισμένα να κρατηθεί από κάπου ζητώντας, μια ακόμα ημέρα, μια ακόμα στιγμή να προλάβει, να διορθώσει..να …


Η τελευταία πράξη
Ετσι κάπως ήρθε ο ύπνος πρίν λίγες μέρες μέσα στην νύχτα αργά, σιωπηλά και πήρε την ανεπανάληπτη μητέρα μου την πολυαγαπημένη μαμά μου.Ξαφνικά, απροειδοποίητα μείναμε τρογμαμένοι και μόνοι.
Μια μητέρα που δεν είχε μπεί ποτέ στο νοσοκομείο παρά μόνο για να γεννήσει τα δυό της παιδιά.Μια μητέρα που ποτέ δεν έπεσε στο κρεβάτι ούτε από μια γρίπη ,μια μητέρα 78 χρονών που την έβλεπες και έλεγες ότι θα ζήσει πολλά χρόνια,που κατάφερνε ένα σπίτι μόνη της, δυό παιδιά, αν και μεγάλα ,ήταν πάντα κοντά τους,έναν εγγονό που τον μεγάλωσε και τον ντάντευε.
Μια μητέρα που ήταν κομμάτι της κάθε μας ώρας, της κάθε μας ημέρας ,στιγμής και ζωής.Που όλα αρχίζαν από κείνη και καταλήγαν σε εκείνη.Ολες οι λειτουργίες μας όλα τα βήματα όλες οι σκέψεις όλες οι λέξεις περιείχαν την λέξη μαμά, την έννοια μαμά.Πάντα εκεί για όλους πιστή και αφοσιωμένη κρατώντας γερά την οικογένεια σε έναν κύκλο άρρηκτο και δυνατό ιδίως μετά τον θάνατο του πατέρα μας όταν ήμασταν ακόμα παιδιά.Μια μητέρα που παρά τα 25 χρόνια χήρα δεν έλειψε ούτε μια μέρα από κοντά μας,που έβαζε εμάς πάνω από όλα ,που ήταν εκεί κοντά μας ,και η μοναδική της χαρά ήταν να μας βλέπει ευτυχισμένους.
Μια μητέρα που ο σκοπός της ζωής της ήταν τα παιδιά της,η μόνη της σκέψη η μοναδική της θέληση.Μια μητέρα που δεν ήθελε να μας επιβαρύνει που δεν μας φόρτωνε με τα προβλήματά της,που ήταν εκεί για να μας συμπαραστέκεται και να μας δίνει κουράγιο,συμβουλές και αγάπη.Μια μητέρα που έκανε χαρά την προσφορά,σκοπό της ζωής την αγάπη και την στοργή, που εξάλειψε την λέξη αντάλαγμα. Που έδινε μαθήματα αγάπης χωρίς όρια ,απεριόριστα χωρίς ανταλάγματα,μαθήματα στοργής και πίστης,με αγκαλιές και φιλιά ,σε όλους,στα παιδιά της και στο μονάκριβο εγγονό της.Που μας έμαθε την καλοσύνη την υπομονή την πίστη και την αφοσίωση.
Ως το τέλος που προτίμησε να φύγει έτσι απότομα μα τόσο ήσυχα και ήρεμα!Ως το τέλος που αν και αισθανόταν ότι κάτι συνέβαινε φοβούμενη τυχόν ανεπιθύμητη κατάσταση που να την αναγκάσει να πέσει στο κρεβάτι (ο φόβος της ο μεγάλος το νοσοκομείο και η ανικανότητα να αυτοεξυπηρετείται) προετοιμαζόταν για το αναπόφευκτο.Προετοιμαζόταν με απίστευτη αυτοσυγκράτηση και μυστικότητα και προετοίμαζε τον εγγονό της, με τον οποίο είχαν μια σχέση δυνατή, μιλώντας τον για τον επικείμενο θάνατο της γιαγιάς σαν φυσιολογικό επακόλουθο της ζωής σαν φυσική ακολουθία, για να μην στενοχωρηθεί όταν θα έρθει η ώρα.Αυτή ήταν και η επιθυμία της ,να μην στενοχωρηθεί να μην κλάψει ο εγγονός της.
Λύγισε μπροστά στον φόβο της άρρωστης μάνας, στενοχωρήθηκε αφάνταστα νιώθοντας την αδυναμία να την κυριεύει, αδυνάτισε και η καρδιά μπροστά στην βαθιά λύπη της και στο τρόμο της βλέποντας το κορμί της να μην την υπακούει φοβούμενη μην την προλάβει μια επικείμενη αρρώστια.
Με μια ηρεμία περίεργη λές και έγραψε την τελευταία λέξη η ίδια, έτσι ακριβώς όπως επιθυμούσε, ευχαριστημένη που είχε ακόμα τον έλεγχο για τον επίλογο της ζωής της.Δίνοντας ακόμα και στο τέλος στα παιδιά της αυτό που πραγματικά ήθελε να μην μας παιδέψει να μην μας τυρανήσει ,να μην χρειαστεί να μας έχει αυτή ανάγκη, αλλά η ίδια πάντα να ΄ναι πρωτοστάτισσα και αργηχός.
Ετσι έφυγε χωρίς προσπάθεια, χωρίς απελπισία,χωρίς πανικό,περήφανη και αγέρωχη όπως έζησε, ανεξάρτητη και με αξιοπρέπεια, πηγαίνοντας να βρεί τον αγαπημένο της άντρα που καρτερούσε, παραδίδοντας την ψυχή της ήσυχα και ο θάνατος ήρθε να την αναπάψει και να σχεδιάσει ένα χαμόγελο στα χείλη της, ένα πρόσωπο χωρίς τύψεις, χωρίς πόνο, γεμάτο ηρεμία,σοφία και αυτογνωσία.

<ο φρόνιμος άνθρωπος δεν τρέμει τον θάνατο,ο σοφός έχει προετοιμαστεί και τον περιμένει>




0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

Η ΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Oνειρα,όνειρα.μικρά ή μεγάλα,κρυφά ή φανερά..ανάσες ζωής.

About this blog