Ζούμε και υπάρχουμε ,προχωράμε και ονειρευόμαστε ,αναπολούμε και θυμόμαστε.Μικρά παιδιά ήμασταν και είχαμε κάποια όνειρα κάποιες επιθυμίες.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση των πραγμάτων,βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να επιβληθούμε και να πατάξουμε το σύστημα.Βιαζόμασταν, όσο ήμασταν νέοι.Ξαφνικά μες στην πολλή βιασύνη και ορμή,μεγαλώσαμε και προσπεράσαμε.
Προσπεράσαμε τα μονοπάτια που σχεδιάσαμε,προσπεράσαμε τις εικόνες που ζωγραφίσαμε,προσπεράσαμε τις φωνές μας τις παιδικές,προσπεράσαμε τον ίδιο τον εαυτό μας..!
Η μεγάλη μας επιθυμία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας απορροφήθηκε απο την επιθυμία της επιτυχίας.
Η μεγάλη μας ανάγκη για αλλαγές αντικαταστάθηκε απο την δύσκολη αναρρίχηση στην σκάλα της ζωής.
Η μεγάλη μας επιθυμία για αντίδραση στο σύστημα έγινε υποταγή εις χάριν των υλικών απολαύσεων.
Η φωνή για αντίδραση σκεπάστηκε απο το βουητό των πόλεων.

Μόνο που τώρα πια δεν ακούμε τις παιδικές φωνές,δεν βλέπουμε τα ίδια όνειρα ,δεν νοιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας,δεν είμαστε.. τόσο νέοι για να αντιδράσουμε!
Και έτσι τα νεανικά όνειρα έγιναν σπίτια και ρόδες,οι επιθυμίες έγιναν γραφεία και laptop,σιωπηλοί γιάπις, κουρασμένοι γονείς,χρεωμένοι πολίτες.
Μεγαλώσαμε πιά,δεν θυμόμαστε εξάλλου,ποιός ο λόγος?

Και όπως σοφά λέει ο Καφάβης...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

Η ΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Oνειρα,όνειρα.μικρά ή μεγάλα,κρυφά ή φανερά..ανάσες ζωής.

About this blog