Μια παλιά ιστορία λέει τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάιρο να βρεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα.Τελικά συναντήθηκε με τον σοφό αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξείδι διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου!
Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε τον γέροντα να ζεί σε μια σκηνή με ένα στρώμα μόνο πάνω στην άμμο,έναν σοφρά δυό σκαμνιά και πολλά βιβλία.Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε…-Πού είναι τα ‘επιπλά σου? Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μια ερώτηση.—Τα δικά σου..πού είναι?
--Μα εγώ δεν έχω , είμαι περαστικός..!---Και εγώ, περαστικός είμαι…!



Η ζωή είναι προσωρινή ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ






Μας δόθηκε ο χρόνος
Μας δόθηκε η ζωή
Μας χαρίστηκε η ανάσα






Αφορμή για αυτά τα σποραδικά λόγια,για τις μικρές σκέψεις μου,είναι η ίδια η ζωή και οι ανατροπές της.Ανατροπές που πιστεύουμε πως δεν θα ζήσουμε,γεγονότα που ελπίζουμε πως δεν θα βιώσουμε.Και όταν έρχεται εκείνη η πικρή στιγμή,εκείνη η ρημάδα στιγμή, μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλοπαρμένους στον δικό μας κόσμο ,απο την δικιά μας εικονική ζωή,που μόνοι μας σχεδιάσαμε χωρίς πόνους χωρίς πίκρες,και μας χαστουκίζει ,μας συνεφέρει και μας προσγειώνει στην πραγματική ζωή, στην απτή γή.Ε! μας φωνάζει αυτή είναι η Ζωή.....
Κάποιος μου είπε πως όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και φτάσουν στην εφηβεία,πρέπει να τα πάρουμε και να τα πάμε μια βόλτα σε νοσοκομείο και σε νεκροταφείο.Εκεί μαζί τους και εμείς θα συνέρθουμε,θα θυμηθούμε, και αυτά θα μάθουνε,και θα ακούσουμε πάλι την ζωή να μας λέει
Ε!εσείς αυτή είναι η ζωή..ΑΠΛΑ ΖΗΣΤΕ ΤΗΝ!



















Δεν μπορώ ακόμα να σε αποχαιρετίσω
είσαι εδώ και σου μιλώ,
τις νύχτες και τις μέρες
τον πόνο μου θα πώ,
την λύπη μου θα πνίξω
με κλάμα θα ξεσπώ,
και έτσι θα μάθω να ζώ
έως ότου θα ‘ρθω να σε δω..




Σ΄ευχαριστώ μαμά
Γιατί μου δωσες την πρώτη ανάσα
Γιατί ήσουν στο πρώτο κλάμα
Γιατί ήσουν η πρώτη μου αγκαλιά
Γιατί μου κρατούσες το χέρι στα πρώτα βήματά μου
Γιατι μου φίλησες το πρώτο τραύμα
Γιατί με παρηγόρησες την πρώτη μέρα στο σχολείο,με έμαθες τις πρώτες λέξεις με έμαθες να λέω σε αγαπώ.Που με περίμενες στην πόρτα του σχολείου ,που μου έδινες το κολατσιό μου, που με έμαθες προπαίδεια, που με προστάτευες από τα πειρακτήρια του σχολείου.
Γιατί είχες την υπομονή και μου έμαθες να γράφω ,να ζωγραφίζω.
Γιατί περπάτησες μαζί μου,γιατί έπαιξες μαζί μου ,ξενύχτησες στο προσκέφαλό μου όταν αρρώσταινα.
Γιατί μου δινες θάρρος να προχωρώ, να σηκωθώ όταν αποτύγχανα,με την καλοσύνη και την αρωγή,την δύναμη και την αφοσίωση, την αγάπη για την οικογένεια, για τα παιδιά.
Γιατί ήσουν εκεί στην χαρά και στην λύπη, πάντα διαθέσιμη σε κάθε στιγμή, σε κάθε ηλικία από όταν ήμουν μωρό έως μεγάλη γυναίκα.
Γιατί ήσουν διαθέσιμη να μου μιλάς ,να μου δίνεις συμβουλές, για το φαγητό για την αρρώστια,για το πώς βγαίνει ένας λεκές, για το πώς θα ήμουν καλή σύζυγος,καλή μητέρα, καλή φίλη, και ποτέ για το πώς θα είμαι μια καλή κόρη,μας αγαπούσες, μας στήριζες, ζούσες για μας.
Ετοιμη να ΄ρθεις κοντά μου όταν σε χρειαζόμασταν, πάντα με κάτι στο χέρι για μας πάντα με ένα λόγο χρήσιμο,μέρα νύχτα.
Γιατί ήσουν πάντα εκεί για να σου μιλήσω ,να κλάψω, να γελάσω, να αγκαλιάσω και να κουρνιάσω.
Σε ευχαριστώ που από τις άδειες τσέπες μαγικά έβγαζες πάντα κάτι να μας δώσεις,που σε έβλεπα με την ποδιά να μαγειρεύεις, και με χαρά να μας ταίζεις,που μας αγάπησες και στα καλά μας και στα άσχημά μας.
Σε ευχαριστώ που με έβαζες κατσάδα όταν έκανα κάτι άσχημο και μετά με αγκάλιαζες με στοργή και δεν μου κρατούσες κακία .
Σε ευχαριστώ που το παιδί μου ήταν τόσο τυχερό να γνωρίσει μια γιαγιά,μια τέτοια γιαγιά.
Σε ευχαριστώ που του έμαθες την αφοσίωση,την υπέρτατη αγάπη και προσφορά,που τον έκανες να λάμπουν τα μάτια του από ευτυχία.
Σε ευχαριστώ για όλα για όλη την ζωή για όλες τις στιγμές.

Γέμιζες την μέρα μου, την ζωή μου απάλυνες τον πόνο μου ένοιωθες την χαρά μου και την λύπη είχα ένα ώμο να στηριχτώ,ένοιωθα σημαντική και ότι αξίζω ότι είμαι ,το χρωστώ σε σένα , σε σένα
μάνα μητέρα μαμά.

Posted by Picasa
Σήμερα η μέρα που γιορτάζει η μανούλα,η μητέρα. αυτή που μας δίνει το φώς,αυτή που μας χαρίζει την ζωή.Χρόνια Πολλά σε όλες τις μητέρες σε όλες τις μανούλες που είναι οι μοναδικές που έχουν δώσει την πραγματική αγάπη,την υπέρτατη αγάπη,χωρίς αντάλαγμα,χωρίς σκέψη.
Γι 'αυτό σηκωθείτε παιδιά ,μικρά και μεγάλα, και το πρωί το πρώτο πράγμα που θα κάνετε είναι να τρέξετε στην μανούλα σας και να της δώσετε ένα γλυκό φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά.Δεν χρειάζεται ούτε δώρα ούτε πολλά λουλούδια,κόψτε ένα τριαντάφυλλο απο τον κήπο,ζωγραφίστε μια ζωγραφιά,γράψτε μια κάρτα με λόγια καρδιάς και αυτό πιστέψε με θα την κάνει πιό ευτυχισμένη.Θυμηθείτε πως αυτή σας συμπαραστέκεται πάντα, πως σας βοηθά και σας πονά.Αν και όλες οι μέρες είναι αφιερωμένες στην μητέρα αυτή η συγκεκριμένη ας σταθεί αφορμή να πείτε αυτά που ίσως δεν έχετε πεί,να κάνετε αυτά τα οποία δεν κάνατε ακόμη.Πείτε άφοβα σε αγαπώ,πείτε χωρίς δισταγμό ευχαριστώ.Ευχαριστώ ,ευχαριστώ.!


Οι ονειροκλέφτες καραδοκούν και είναι δίπλα μας την κάθε στιγμή στην κάθε λέξη.Μην ξεχνάμε τα όνειρά μας και μην τα προδίδουμε,δεν θα μας προδώσουν ούτε και αυτά.
Οσο ονειρευόμαστε ζούμε!


Ζούμε και υπάρχουμε ,προχωράμε και ονειρευόμαστε ,αναπολούμε και θυμόμαστε.Μικρά παιδιά ήμασταν και είχαμε κάποια όνειρα κάποιες επιθυμίες.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση των πραγμάτων,βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να επιβληθούμε και να πατάξουμε το σύστημα.Βιαζόμασταν, όσο ήμασταν νέοι.Ξαφνικά μες στην πολλή βιασύνη και ορμή,μεγαλώσαμε και προσπεράσαμε.
Προσπεράσαμε τα μονοπάτια που σχεδιάσαμε,προσπεράσαμε τις εικόνες που ζωγραφίσαμε,προσπεράσαμε τις φωνές μας τις παιδικές,προσπεράσαμε τον ίδιο τον εαυτό μας..!
Η μεγάλη μας επιθυμία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας απορροφήθηκε απο την επιθυμία της επιτυχίας.
Η μεγάλη μας ανάγκη για αλλαγές αντικαταστάθηκε απο την δύσκολη αναρρίχηση στην σκάλα της ζωής.
Η μεγάλη μας επιθυμία για αντίδραση στο σύστημα έγινε υποταγή εις χάριν των υλικών απολαύσεων.
Η φωνή για αντίδραση σκεπάστηκε απο το βουητό των πόλεων.

Μόνο που τώρα πια δεν ακούμε τις παιδικές φωνές,δεν βλέπουμε τα ίδια όνειρα ,δεν νοιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας,δεν είμαστε.. τόσο νέοι για να αντιδράσουμε!
Και έτσι τα νεανικά όνειρα έγιναν σπίτια και ρόδες,οι επιθυμίες έγιναν γραφεία και laptop,σιωπηλοί γιάπις, κουρασμένοι γονείς,χρεωμένοι πολίτες.
Μεγαλώσαμε πιά,δεν θυμόμαστε εξάλλου,ποιός ο λόγος?

Και όπως σοφά λέει ο Καφάβης...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Αναγνώστες

Η ΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Oνειρα,όνειρα.μικρά ή μεγάλα,κρυφά ή φανερά..ανάσες ζωής.

About this blog