«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό…
Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»








Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
-σαράντα χρόνια αναβροχιά-
ρημάχτηκε όλο το νησί
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια
Μιλλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.

Το μοναστήρι τα’ Αι Νικόλα το είχαν τότε Αγιοβασιλείτες καλόγεροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή
τους έσωσαν οι γάτες που ανάθρεφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
Όλη μέρα χτυπιούνταν ως την ώρα που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε, άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβειά κουρέλι.
Έτσι, με τέσσερις καμπάνες την ημέρα πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.

Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας, πάνε τριάντα τόσα χρόνια
Οι άνθρωποι πέθαιναν και γεννιόνταν φίδια
Φίδια που έπιναν από το κορμό αυτής της χώρας και δηλητηρίαζαν τους κατοίκους της
Οι άνθρωποι περνούσαν δύσκολες μέρες

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις – έλεγε το τραγούδι
Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα - παράγκα του χειμώνα .
Και συ γελάς ακόμα
Ο λαός στα πεζοδρόμια κουλούρια πουλούσε και λαχεία
Κοπάδια τρέχαν στα υπουργεία, αιτήσεις για τη Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά
Πρόσφυγες, μετανάστες, ξενιτιά και φτώχεια.
Διαδηλώσεις για τη Δημοκρατία, για την Κύπρο, για την Παιδεία

Ύστερα ήρθαν οι συνταγματάρχες, κατέβηκαν στην Αθήνα με τα τανκς
Κατέλαβαν τη Βουλή,
κλείσανε στη φυλακή χιλιάδες ανθρώπους κι άλλους τόσους εξορίσανε στα ξερονήσια
καταργήσανε τα συνδικάτα, κλείσανε τις εφημερίδες που δεν τους άρεσαν
τα ραδιόφωνα έπαιζαν μόνο εμβατήρια
όποιος τολμούσε να μιλήσει τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι

Ώσπου κάποιο Νοέμβρη τα νέα παιδιά, οι φοιτητές που μπαίνουν πάντα μπροστά
Αποφάσισαν να αντισταθούν και να βάλουν τέλος στην τυραννία
Μαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο, φώναξαν, διαδήλωσαν
Πήραν μαζί τους το λαό, ένιωσαν για λίγο την αίσθηση της ελευθερίας

Κι άρχισαν να παλεύουν με τα φίδια
Τα σκότωσαν και σκοτώθηκαν
Πέτυχαν όμως να ξυπνήσουν στο λαό αισθήματα που είχε ξεχάσει
Βάφτισαν ξανά στη φωτιά του αγώνα, λέξεις που είχαν χάσει τη σημασία τους
Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, Αδελφοσύνη…

Εκείνη την εποχή λοιπόν υπήρχε ένα καφενεδάκι
Κάπου στο κέντρο της Αθήνας
Κοντά στο Πολυτεχνείο
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία…………..

ΤΡΑΓΟΥΔΙ : ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ (από ομάδα παιδιών πάνω στη σκηνή


Είσαι νέος-το ξέρω-και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως είσαι! Και την ώρα που φεύγεις με το ‘να πόδι
σου έρχεσαι με τ’ άλλο
ερωτοφωτόσχιστος
περνάς θέλεις –δε θέλεις
αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
εναντίον μας.Οσο η φωνή αντέχει.
Πως της παρθένας το τζατζίκι όταν το πιάνεις
πάλλονται κάτω από το δέρμα σου οι μυώνες
ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
πώς σβήνουν την αθλιότητα ίδια εσύ
παραλαμβάνεις από τους Δίες τον κεραυνό
και ο κόσμος σου υπακούει.
Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται.
Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.


Οδυσσέας Ελύτης <Ο μικρός ναυτίλος>

Βρέθηκα σε αυτό τον τόπο σε τούτο το σημείο του κόσμου, στην άκρη του πανέμορφου ουράνιου τόξου που βγαίνει πάντα μετά την βροχή και σχίζει τον γαλανό ουρανό. Εγώ , ένα ασήμαντο σημείο στίξης, ένα κόμμα μια τελεία, ένα θαυμαστικό ή ένα ερωτηματικό,-δεν έχει σημασία- δίνοντας με τον τρόπο μου, ζώντας, υπάρχοντας απλά, συμβάλλοντας στον σχηματισμό της πελώριας αλυσίδας μια αλυσίδας ζωής, ψυχών ,καρδιών. Πορευόμενη με το μυαλό ανοιχτό τα μάτια φωτεινά και την ψυχή έτοιμη να νοιώσει, να δεχθεί, να υπακούσει, να υποτάξει και να υποταχθεί.
Ετσι λοιπόν, μια μικρή κουκίδα αποτυπωμένη στις λευκές σελίδες της ζωής προσπαθώντας να απλωθεί να στιγματίσει ,να ζωγραφίσει να αποτυπώσει και τις υπόλοιπες, λίγες ή πολλές ωραίες ή πικρές, μεγάλες ή μικρές αλλά πάντα γλυκές και μυρωδάτες..

Οσο για το σημείο στίξης ποιο από όλα είμαι,?-είναι ο καθένας μας-αυτό εξαρτάται από το τέλος του βιβλίου, και καθορίζεται πάντα από την αίσθηση στην τελευταία σελίδα, στις έσχατες γραμμές .....


Ὁ παιχνιδιάρης


Μοῦ ἔλεγε ὁ πατέρας μου
πὼς σὰν γενῶ μεγάλος,
ὅλα μου τὰ παιχνίδια
θὰ ρίξω στὰ σκουπίδια
καὶ θἆμαι τότε ἄλλος.
Ἐγὼ δὲν τὸ πιστεύω
πὼς θὲ νὰ μεγαλώσω,
μὰ καὶ παπποὺς ἂν γίνω
ποτὲς δὲν θὰ τ᾿ ἀφήνω
κι ἂν μ᾿ ὅλους πιὰ μαλώσω.
Ἐμπρός, λοιπὸν παιχνίδια,
στὰ ὅπλα! σᾶς φωνάζω...
Ἀπ᾿ τὰ κουτιά σας βγεῖτε
καὶ στὴ γραμμὴ σταθεῖτε,
ἐγὼ σᾶς τὸ προστάζω.
Σεῖς εἶστε κι ἡ χαρά μου
κι ἡ μοναχή μου ἔγνοια.
Ἄχ! πῶς σᾶς καμαρώνω!
Μὲ σᾶς θὰ μεγαλώνω,
μὲ σᾶς θὰ βγάνω γένια.
Μὰ κι ὁ μπαμπὰς σὰν βλέπει
πὼς ἔχω καὶ μουστάκια
καὶ παίζω κι ὁλοένα,
τότε κι αὐτὸς μαζί μου
θ᾿ ἀρχίσει παιχνιδάκια.

Γ.ΣΟΥΡΗΣ.

















Στις 28-10-1940, στους δρόμους της Αθήνας, ο λαός είπε ΟΧΙ στο φασισμό


Γιάννης Ρίτσος - Γράμματα ἀπ᾿ τὸ μέτωπο
1
Μάνα, τὸν ἥλιο ἐδῶ σκεπάζουν ἴσκιοι

κι ἀναπαμὸ ποτὲ ἡ καρδιὰ δὲ βρίσκει ἕνα:

οἱ αὐγὲς κ᾿ οἱ νύχτες μας γυρνοῦν φρικτὲς

πεντάλφες γράφουν στὸ σκοτάδι σήματα,

ποὺ τὸν κίνδυνο μηνοῦν,πύρινα φίδια ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ Ἅδη.

Ζοῦμε στ᾿ ἀμπριὰ θαμμένοι, διπλωμένοικ᾿ ἔξω ἀπ᾿ τὴν τρύπα

ὁ θάνατος περιμένει.

Μᾶς ἔπνιξαν τὸ φῶς καὶ τὴ χαρά,στεγνῶσαν τὴν ψυχή μας

καὶ τὸ σῶμα,μὰ κάτι μέσα μας κυλᾶ βουερὰκαὶ ξέσπασμα

δὲ βρῆκε κάπου ἀκόμα.
Φουσκώνουν τῆς ζωῆς μας τὰ πελάησ᾿ ὅλες τὶς φλέβες μου,

αίμα μου κυλάειτῆς Μαριγῶς τὸ φλογερὸ φιλί...

(θέλω νὰ πῶ,μητέρα μου, γιὰ κεῖνοτὸ φιλί της ποὺ μοὔδωσε

δειλὴπροτοῦ γιὰ τὴν πατρίδα μας μακρύνω).
Ἡ κάθε μου ἵνα τὴ χαρὰ φωνάζει,μὰ ὁ πόλεμος, τὴ νιότη μου

σκεπάζεικαὶ μὲ ἀτσάλι ἀναμμένο μὲ κεντᾶὅμως, μέσα μου ἡ καρδιά

μου δὲ λυγίζει.

Μητέρα, ἐδῶ, στὸ θάνατο κοντά,πρωτόμαθα τὸ πόσο ἡ ζωὴ ἀξίζει.
Μάνα, μιὰ παπαρούνα σήμερα εἶδαἔξω ἀπ᾿ τ᾿ ἀμπρὶ

καὶ μ᾿ ἄγγιξε ἡ ἐλπίδα.Σὰν τὸ πουλί, ποὺ πάει κλαδὶ-κλαδί,παίρνω

καὶ γὼ στρατὶ τὸ μονοπάτι,στῆς μνήμης ἀκουμπώντας τὸ ραβδί,ν᾿

ἀράξω στὸ χωριὸ ψυχὴ καὶ μάτι.

Τέτοιον καιρὸ μᾶς δέχονταν οἱ κάμποι,μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ φύλλα βλέπαμε

νὰ λάμπειἡ θάλασσα γαλάζια καὶ στιλπνὴοἱ νεραντζιὲς

εὐώδιαζαν τὶς ὦρεςκι ἀκούαμε στὴ σιωπὴ τὴν αὐγινὴστὴ χλόη νὰ

πέφουν οἱ ὀπῶρες.
Τῆς Κυριακῆς τὰ βράδια, καθισμένοιστῆς αὐλῆς τὸ πεζούλι

εἰρηνεμένοι,ἀφουγκραζόμασταν ἐκστατικοὶτοῦ τριζονιοῦ τὶς

τρίλλιες ἀπ᾿ τὸ φράχτηκαὶ πλάι μου ἐσύ, σὰ Μοίρα φιλική,τῆς

στοργῆς σου ξετύλιγες τ᾿ ἀδράχτι.
Στὸν οὐρανὸ ἕνα-ἕνα ἀνάβαν τ᾿ ἄστρακι ἄνθιζαν τ᾿ ἄστρα στοῦ

νοῦ μας τὴ γλάστρακι ὅλα εἴταν γύρω ἁγνά, γλυκά, ἱερά,καὶ μοῦ

εἴταν ἡ καρδιὰ τόσο καθάρια ποὺ ἤθελα νὰ χαϊδεύω τρυφερὰτοὺς

ἀνθρώπους, τὰ ζῶα καὶ τὰ λιθάρια.

























X Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α Ψ Υ Χ Η Μ Ο Υ!!!!!!!!!!


Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ…
Χρόνια Πολλά στο αγόρι μου που έχει γενέθλια.
Είσαι το πρώτο φώς της ημέρας
Είσαι το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου
Είσαι η άνοιξη και το καλοκαίρι
Είσαι ο ήλιος που ανατέλλει και δεν δύει ποτέ,
Είσαι το γέλιο και το χάδι
Γλυκό και πολυαγαπημένο μου…

Σαν σήμερα πρίν 16 χρόνια γεννήθηκε ένα πανέμορφο μωράκι.Η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου όταν αντίκρυσα αυτό το πανέμορφο αγοράκι που κουβαλούσα εννιά μήνες.Νόμιζα πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου και πως δεν θα υπάρξει καλύτερη.Εκανα λάθος όμως.
Από κείνη την μέρα και μετά και για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια υπήρξαν ανεπανάληπτες στιγμές ευτυχίας ισάξιες και τολμώ να πώ ανώτερες.Μου πρόσφερες τις μεγαλύτερες συγκινήσεις τις μεγαλύτερες χαρές τις πιο γεμάτες στιγμές.Ομόρφηνες την ζωή μου με το άγγιγμά σου με τα νάζια σου με το γέλιο σου με τα παιχνίδια σου.
Είσαι ο κόσμος όλος ,είσαι η ανάσα μου η ζωή μου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΡΘΟΥΝ..
Το μικρό χεράκι που με κρατούσε σφιχτά μεγάλωσε και έγινε ένας μικρός άντρας,πανέμορφος και ευτυχισμένος.Είμαι πάντα δίπλα σου και θα είμαι για πάντα.Η ευτυχία που μου δωσες δεν αναπληρώνεται ,είμαι περήφανη και πολύ χαρούμενη γιατί και σύ είσαι δίπλα μου,γιατί με άφησες να είμαι κομμάτι της ζωής σου ,γιατί απλώνεις ακόμα το χέρι σου σε μένα γιατί ακόμα και τώρα με κοιτάς και μου μιλάς γιατί ακόμα και τώρα παίζουμε και γελάμε.Γιατί είσαι ακόμα παιδί και με αφήνεις να είμαι και γώ η μανούλα σου.Γιατί δεν τέλειωσαν οι στιγμές ευτυχίας και η ιστορία συνεχίζεται….
Να ζήσεις και τα όνειρά σου να πραγματοποιηθούν όπως ακριβώς θέλεις και ονειρεύεσαι.Γιατί πάντα τα όνειρα είναι σε πρώτη μοίρα ,να πιστεύεις όπως τώρα κ
αι να ονειρεύεσαι όπως και τώρα πάντα και παντού.Να μην ακούς τους ονειροκλέφτες που καθώς θα μεγαλώνεις θα σε περικλείουν μην παρατάς τα όνειρά σου,να παλέψεις για αυτά ως το τέλος. ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ……………………..



Εχω ένα καμπανάκι μικρό και δυνατό μέσα στο μυαλό..

Χρόνια τώρα κάθε φορά που είναι να αποφασίσω κάτι,όταν είναι να επιλέξω να διαλέξω,να κάνω ένα βήμα μπρός ή πίσω ένας γλυκός ήχος ακούγεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.Μικρή όταν ήμουν δεν το έδινα σημασία γιατί δεν ήξερα να το εξηγήσω ,μεγάλη πιά όταν ήδη μπορούσα και είχα την δύναμη και τις γνώσεις να το αναλύσω δεν το άκουγα καν.Δεν ήταν ότι δεν ακουγόταν πιά ο ήχος του ,δεν ήταν ότι δεν ήταν πια εκεί, εγώ δεν το άκουγα,δεν το άκουγα όσο και να βαρούσε γιατί πολύ απλά το είχα συνηθίσει.
Εχω ένα κουδουνάκι μέσα στο μυαλό μου,πότε το ακούω σοβαρά πότε το αγνοώ ,πότε το ξεχνώ.
Αυτό το καμπανάκι τώρα τελευταία το ξανάκουσα.Ακουσα αυτόν τον γλυκό και μελωδικό ήχο ,πιο άγριο, πιο ανήσυχο σαν προειδοποίηση.Ενώ το ΄χα ξεχασμένο, λησμονημένο θαμένο στα άβατα του μυαλού μου, ήθελε να το ξανανιώσω ,να το ζωντανέψω να του δώσω σημασία γιατί είναι η ώρα..
Δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία,δεν το εξασκούμε,δε το μαθαίνουμε,το αφήνουμε μόνο,το λησμονούμε χαμένοι στα δικά μας μονοπάτια,και στο τέλος αδυνατεί,παύει να χτυπά παύει να υπάρχει.Γι αυτό παραθέτω αυτό το παλιό άρθρο από το ΒΗΜΑ.
Ακούω το κουδουνάκι μου,λάθος ή σωστό δεν ξέρω είναι όμως το κουδουνάκι μου..





ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ
Αν μια εσωτερική φωνή σάς προτρέπει να κάνετε κάτι ή να αποφύγετε κάτι άλλο, μην... κλείνετε τ'' αφτιά σας. Μην αισθάνεσθε ότι προδίδετε τη λογική σας. Γιατί και αυτή η φωνή, η διαίσθησή σας, είναι μια υπερταχεία διαδικασία υπολογισμού που χρησιμοποιεί τη δύναμη της αφαίρεσης για την εξαγωγή γρήγορων συμπερασμάτων. Οπως μάλιστα έδειξαν πρόσφατα πειράματα, η διαίσθηση είναι συχνά πιο εύστοχη από την πολύπλοκη αναλυτική σκέψη
Ακούστε τη ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ σας!
Διαίσθηση και επενδύσεις
ΛΑΛΙΝΑ ΦΑΦΟΥΤΗ Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007
Βρίσκεστε μπροστά σε αυτό που λέμε επαγγελματικό σταυροδρόμι και το δίλημμα είναι μεγάλο. Σας έκαναν πρόταση για μια καινούργια δουλειά, η οποία θα σας βοηθήσει να διευρύνετε τους ορίζοντές σας και να αποκτήσετε νέες προοπτικές. Και η τωρινή σας δουλειά όμως σας προσφέρει ανάλογες δυνατότητες και ελάχιστα μικρότερες αποδοχές, ενώ δεν είστε καθόλου δυσαρεστημένοι από το εργασιακό σας περιβάλλον. Κάτι μέσα σας σάς λέει ότι είναι καλύτερο να μείνετε σε αυτήν. Το επαγγελματικό σας μέλλον είναι ωστόσο σοβαρή υπόθεση και η λογική σας δεν σας επιτρέπει να αποφασίσετε γι' αυτό ακούγοντας εσωτερικές φωνές και ενστικτώδη συναισθήματα. Κάνετε λοιπόν έναν κατάλογο, εξετάζετε όλες τις παραμέτρους και τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής: η ορθολογική ζυγαριά κλίνει ελαφρώς υπέρ της νέας δουλειάς, η φωνή όμως μέσα σας εξακολουθεί να σας σπρώχνει προς την παλιά. Πρέπει να την ακούσετε.
Κερδίζοντας τη λογική...
Σύμφωνα με τον Γκερντ Γκιγκερέντσερ, διευθυντή του Κέντρου Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στο Βερολίνο, αν εμείς οι άνθρωποι ξέραμε να ακούμε αυτή τη φωνή που τόσο συχνά «μιλάει» μέσα μας, θα ήμασταν πιο επιτυχημένοι και πολύ πιο ευτυχισμένοι. Και σίγουρα θα γλιτώναμε πολύ κόπο και χρόνο αποφεύγοντας ατελείωτους υπολογισμούς, αναλύσεις και προβληματισμούς. Ο γερμανός καθηγητής έχει αφιερώσει εδώ και δεκαετίες τις μελέτες του στη διερεύνηση αυτού που στην καθομιλουμένη ονομάζουμε «ένστικτο» ή «διαίσθηση» - μια ανθρώπινη ιδιότητα που στην ορθολογική εποχή μας συνήθως απορρίπτεται ως υποδεέστερη. Και όμως οι έρευνές του είναι κατηγορηματικές: χωρίς να πηγάζει από κάποια υπερφυσική ικανότητα ή να έχει σχέση με τη λεγόμενη «έκτη αίσθηση», η διαίσθησή μας - απολύτως λογική αλλά απλουστευτική διαδικασία που διεξάγεται στο ασυνείδητο - είναι τις περισσότερες φορές πιο αποτελεσματική από τις πολύπλοκες αναλυτικές μεθόδους που βασίζονται στην καθαρή λογική.
Το κλειδί αυτής της επιτυχίας είναι, όσο και αν αυτό ακούγεται παράδοξο, η άγνοια. Το υποσυνείδητό μας δεν χρειάζεται - ούτε επιδιώκει - να γνωρίζει όλες τις παραμέτρους για να κάνει μια σωστή κρίση. Μια καλή - ή ικανή - αιτία τού αρκεί. Με τον τρόπο αυτόν, γρήγορα και απλά, βασιζόμενο στις καταγεγραμμένες σε αυτό προηγούμενες εμπειρίες όχι μόνο του κάθε ατόμου αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας από τα πρώτα βήματά της επάνω στη Γη, ξέρει να ξεχωρίζει την καλύτερη - ή πιο συμφέρουσα - επιλογή στις περισσότερες καταστάσεις. Το ζητούμενο λοιπόν για τον γερμανό καθηγητή, ο οποίος είναι και ο πρώτος που προχώρησε σε αυτό το θεωρούμενο ανορθόδοξο έδαφος, είναι να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς αυτής της λειτουργίας ώστε να μάθουμε πότε μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτήν και πότε όχι.
Το πεδίο αυτό είναι ακόμη σχετικά άγνωστο στην επιστήμη - το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ είναι ένα από τα ελάχιστα κέντρα στον κόσμο που το διερευνούν - αλλά ακόμη περισσότερο στο ευρύ κοινό. Θεωρώντας ότι πρέπει να έλθουμε ξανά σε επαφή με μια «αρετή» την οποία οι πρόγονοί μας εμπιστεύονταν περισσότερο από εμάς, ο δρ Γκιγκερέντσερ δημοσίευσε πρόσφατα το πρώτο εκλαϊκευμένο βιβλίο του επάνω στο θέμα αυτό: έχει τον τίτλο Bauchentscheidungen, Die Intelligenz des Unbewussten («Διαισθητικές αποφάσεις - Η νοημοσύνη του ασυνείδητου») και κυκλοφορεί ήδη με επιτυχία μεταφρασμένο στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες.
Τι είναι διαίσθηση
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι ακριβώς είναι για την επιστήμη αυτό που εμείς στην καθημερινή μας ζωή αποκαλούμε «ένστικτο» ή «διαίσθηση»; «Η διαίσθηση» μας λέει ο κ. Γκιγκερέντσερ «είναι μια κρίση, μια αίσθηση η οποία έχει τρεις ιδιότητες: πρώτον, ξεκινάει μέσα στο μυαλό μας. Είναι εκεί, ξέρουμε π.χ. ότι δεν μας αρέσει αυτός ο άνθρωπος. Δεύτερον, δεν καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε αυτή την αίσθηση - οι αιτίες της, η διαδικασία που τη στηρίζει δεν είναι ενσυνείδητες. Και, τρίτον, παρ' όλα αυτά, η αίσθηση αυτή είναι τόσο δυνατή ώστε να μας ωθήσει στο να ενεργήσουμε ακολουθώντας την».
Παρ' ότι εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί μας δημιουργείται αυτή η τόσο ισχυρή ενστικτώδης αντίδραση, η διαίσθηση δεν λειτουργεί καθόλου αυθαίρετα ούτε τυχαία. Κρίνει και «αποφασίζει» βασιζόμενη σε υποσυνείδητους εμπειρικούς κανόνες, οι οποίοι στην ψυχολογία λέγονται ευρετικές στρατηγικές. Οι στρατηγικές αυτές είναι απλές: στόχος τους είναι να βρουν την απλούστερη και πιο αποτελεσματική λύση στις διάφορες καταστάσεις. Για να τον επιτύχουν αγνοούν πληροφορίες τις οποίες δεν θεωρούν ιδιαίτερα χρήσιμες και προτιμούν συνήθως να βασίζονται σε μία και μοναδική «ικανή αιτία». Λειτουργούν, δηλαδή, εντελώς αντίθετα από τις αναλυτικές μεθόδους και τους υπολογισμούς που προσπαθούν να ζυγίσουν όλες τις αιτίες, όπως π.χ. μια μέθοδος ισολογισμού. Φαίνεται ότι είναι όμως πολύ πιο αποτελεσματικές σε πολλές περιπτώσεις. «Αυτό το οποίο δείξαμε για πρώτη φορά» τονίζει ο γερμανός καθηγητής «είναι ότι μία μόνο καλή αιτία αποδεικνύεται συχνά καλύτερη από τις λεγόμενες ορθολογικές μεθόδους - ακόμη και από τις εξαιρετικά πολύπλοκες τεχνικές μεθόδους όπως οι πολλαπλές εξισώσεις».
Ευρετικές στρατηγικές
Οι ειδικοί έχουν κατηγοριοποιήσει τις ευρετικές στρατηγικές ανάλογα με τη λειτουργία τους και τα ερεθίσματα που τις ενεργοποιούν: υπάρχει η ευρετική στρατηγική της αναγνώρισης, η οποία «αποφασίζει» με βάση το πόσο γνώριμο μας είναι ένα ερέθισμα, η ευρετική στρατηγική του βλέμματος, η οποία καθοδηγεί τις κινήσεις μας σε σχέση με ένα κινούμενο αντικείμενο, και ούτω καθ' εξής. Ολες στηρίζονται σε ικανότητες τις οποίες έχουμε εξελίξει για να ανταποκρινόμαστε στο περιβάλλον μας και δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς αυτές. Η ευρετική στρατηγική της αναγνώρισης π.χ. είναι αδύνατον να λειτουργήσει χωρίς την ικανότητα αναγνώρισης της μνήμης μας, ενώ η ευρετική στρατηγική του βλέμματος δεν λειτουργεί χωρίς την ικανότητά μας να ακολουθούμε με τα μάτια ένα κινούμενο αντικείμενο. «Αν παρατηρήσετε ένα μωρό τεσσάρων μηνών» εξηγεί ο κ. Γκιγκερέντσερ «θα δείτε ότι εξασκείται στο να παρακολουθεί κινούμενα αντικείμενα με το βλέμμα του. Αν του βάλετε επάνω από το κρεβάτι του ένα μομπίλ ή κουνήσετε το χέρι σας, εξασκείται ακολουθώντας το με τα μάτια».
Οι απλουστευτικοί αυτοί μηχανισμοί δεν αποτελούν μονοπώλιο του ανθρώπινου είδους. Τα περισσότερα ζώα, από τα έντομα ως τα πουλιά, τα ψάρια ή τις νυχτερίδες, στηρίζονται στις ίδιες, εξαιρετικά αποτελεσματικές, στρατηγικές για την επιβίωσή τους. Τα πουλιά και οι νυχτερίδες, π.χ., χρησιμοποιούν την ευρετική στρατηγική του βλέμματος για να κυνηγήσουν τη λεία τους ή για να ζευγαρώσουν, ενώ η ευρετική στρατηγική της αναγνώρισης χρησιμοποιείται από πολλά ζώα για να αποφύγουν τις χαλασμένες ή δηλητηριώδεις τροφές. «Αν δώσετε σε έναν ποντικό δύο τροφές, μία που έχει ξαναφάει και μία που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ, μαντέψτε ποια θα προτιμήσει» εξηγεί ο καθηγητής. «Υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος στο ζωικό βασίλειο».
Ορισμένες ευρετικές στρατηγικές ωστόσο φαίνεται ότι έχουν αναπτυχθεί κυρίως από το ανθρώπινο είδος και τις πιο εξελιγμένες ικανότητές του. «Αυτό που δεν βλέπουμε ιδιαίτερα στα ζώα» υπογραμμίζει ο ειδικός «είναι οι κοινωνικές ευρετικές στρατηγικές: η μίμηση των άλλων, το να ακολουθεί κανείς το ρεύμα, η αντιγραφή συμπεριφορών. Τα βλέπουμε σε κάποια ζώα, όχι όμως όπως στους ανθρώπους».
Πότε θολώνει η κρίση μας
Αν και πολλές φορές αποδεικνύεται αποτελεσματικό, το ένστικτό μας δεν είναι πάντοτε αλάνθαστο. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χειραγωγηθεί και σε κάποιες άλλες μπορεί να «θολώσει». Η διαφήμιση, π.χ., πολλές φορές μας παραπλανά χειραγωγώντας την ευρετική στρατηγική της αναγνώρισης. Η στρατηγική αυτή - προτιμώ το προϊόν του οποίου το όνομα μου είναι γνωστό - είναι αλάνθαστη όταν οι εταιρείες φροντίζουν την ποιότητα του προϊόντος τους ώστε να έχουν «καλό» και γνωστό όνομα. «Από τη στιγμή όμως που οι εταιρείες δεν επενδύουν στη βελτίωση των προϊόντων τους αλλά μόνο στη βελτίωση των διαφημίσεών τους ώστε να αυξήσουν την αναγνωρισιμότητά τους» τονίζει ο ψυχολόγος «το γνωστό όνομα δεν αποτελεί εγγύηση και το κοινό παραπλανάται».
Ο φόβος, και ιδιαίτερα ο φόβος του θανάτου, μπορεί επίσης να ξεγελάσει τη διαίσθησή μας και ο καθηγητής είχε την ευκαιρία να μελετήσει αυτή την αντίδραση μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Πολλοί Αμερικανοί» λέει «σταμάτησαν να παίρνουν το αεροπλάνο ή μείωσαν τις πτήσεις τους. Τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; Ανέλυσα την κατάσταση και διαπίστωσα ότι δεν έμειναν στα σπίτια τους. Απλώς πολλοί προτίμησαν να ταξιδεύουν με το αυτοκίνητό τους και, ως αποτέλεσμα, μέσα στους 12 μήνες που ακολούθησαν 1.500 επιπλέον Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα στην προσπάθειά τους να αποφύγουν το αεροπλάνο. Μετά η κίνηση στους δρόμους και η συχνότητα των δυστυχημάτων επανήλθαν στα φυσιολογικά επίπεδα».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως εξηγεί, λειτούργησε η ενστικτώδης αντίδραση της αποφυγής μιας κατάστασης στην οποία πολλοί άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μαζί σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. «Οταν περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν "κατανεμημένα" σε μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό δεν φαίνεται να μας επηρεάζει. Η Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, είναι από τις χώρες με τους περισσότερους νεκρούς σε τροχαία στην Ευρώπη, κανένας όμως δεν φαίνεται να φοβάται να ταξιδέψει στους δρόμους της. Οταν όμως έχουμε πολλούς νεκρούς μαζί, η ενστικτώδης αντίδρασή μας είναι να αποφύγουμε μια παρόμοια κατάσταση». Η αντίδραση αυτή προέρχεται από την εποχή που το ανθρώπινο είδος ζούσε σε μικρές ομάδες και άρα ο θάνατος πολλών μαζί αποτελούσε κίνδυνο για την επιβίωση της κοινότητας. Στη σημερινή εποχή η στρατηγική αυτή είναι άχρηστη, εξακολουθεί όμως να λειτουργεί. «Το καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ακούμε τη λογική και η λογική λέει ότι το αεροπλάνο είναι ασφαλέστερο μέσο από το αυτοκίνητο».
Μοχλός της ιστορίας
Ιστορικά η διαίσθηση βοήθησε την ανθρωπότητα να επιβιώσει και να προοδεύσει. Ηταν η κινητήριος δύναμη για μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, αλλά και ένας οδηγός για την απλή καθημερινότητα. Σήμερα έχει επισκιαστεί από την καθαρή λογική και, παρ' ότι πολλοί - όπως οι γιατροί, οι αστυνομικοί και οι επιστήμονες - την αφήνουν να τους καθοδηγήσει καθημερινά στο επάγγελμά τους, δεν τολμούν να το παραδεχθούν. Οι γυναίκες ίσως την εμπιστεύονται περισσότερο από τους άνδρες, οι έρευνες όμως δείχνουν ότι δεν είναι πάντοτε καλύτερες από αυτούς στις ενστικτώδεις κρίσεις τους. «Οι πεποιθήσεις αυτές» λέει ο καθηγητής «έχουν ιστορική βάση. Πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια η λογική επικράτησε της διαίσθησης και οι άνδρες επικράτησαν των γυναικών. Ετσι έγιναν οι συσχετισμοί: οι γυναίκες έχουν διαίσθηση, οι άνδρες σοφία. Αυτό είναι φυσικά ανοησία, έχει όμως περάσει ακόμη σήμερα».
Ο ίδιος ο κ. Γκιγκερέντσερ πάντως εμπιστεύεται τη διαίσθησή του για πολλές αποφάσεις. «Οταν αποφάσισα να σας παραχωρήσω αυτή τη συνέντευξη» λέει «δεν είχα ικανούς λόγους να το κάνω, εκτός από το ότι πρόσφατα πήγα για διακοπές στην Ελλάδα και μου άρεσε πάρα πολύ. Αυτή λοιπόν ήταν η μία καλή αιτία». Το ένστικτό του τον κατευθύνει και στις έρευνές του. «Είμαι διευθυντής στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ και πρέπει να κάνω υψηλού επιπέδου έρευνα. Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος να ακολουθώ τη διαίσθησή μου, να αναλαμβάνω κινδύνους και στη συνέχεια να χρησιμοποιώ αναλυτικές μεθόδους για να ελέγξω αν η έρευνά μου είναι σωστή. Δεν μπορείς να κάνεις υψηλού επιπέδου έρευνα με άλλον τρόπο».
Παρ' όλα αυτά, όπως αναγνωρίζει, πολλοί άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι, αν και ίσως θα έπρεπε. «Η διαίσθηση έχει αποκτήσει κακό όνομα και πρέπει να της δώσουμε ξανά τη θέση που της αξίζει» τονίζει. «Αυτό δεν σημαίνει ότι η διαίσθησή μας είναι πάντοτε σωστή. Οχι, πρέπει να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί, σε ποιες αρχές στηρίζεται. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πότε κρίνει σωστά και πότε όχι. Χωρίς αυτήν όμως δεν θα υπήρχαμε».
Μπορεί η διαίσθηση ενός ανθρώπου ο οποίος ομολογεί άγνοια για το χρηματιστήριο να αποδειχθεί καλύτερη στις επενδύσεις από τις γνώσεις των ειδικών; Σε μία από τις πιο εντυπωσιακές μελέτες του ο καθηγητής Γκιγκερέντσερ και οι συνεργάτες του στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ χρησιμοποίησαν την ευρετική στρατηγική της αναγνώρισης ως οδηγό στις επενδύσεις. Ρώτησαν περαστικούς στο κέντρο του Μονάχου και στο κέντρο του Σικάγου ποια ονόματα γνώριζαν περισσότερο από έναν κατάλογο μετοχών. Παράλληλα πήραν τις γνώμες ειδικών συμβούλων της εταιρείας Fidelity και φοιτητών από τις οικονομικές σχολές των πανεπιστημίων των δύο πόλεων και στη συνέχεια κατήρτισαν μια σειρά χαρτοφυλάκια και παρακολούθησαν τα «κέρδη» τους για ένα εξάμηνο. Τα χαρτοφυλάκια των αδαών περαστικών είχαν πολύ υψηλότερες αποδόσεις από αυτά των ειδικών.
Υστερα από αντιδράσεις των οικονομικών κύκλων, οι οποίοι επέμεναν ότι τα αποτελέσματα ήταν τυχαία, ο καθηγητής επανέλαβε το πείραμα δύο ακόμη φορές, σε διαφορετικές αγορές, πάντα με τα ίδια αποτελέσματα. Πριν από μερικά χρόνια μάλιστα το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ διοργάνωσε έναν διαγωνισμό σε συνεργασία με το έγκυρο γερμανικό οικονομικό περιοδικό «Capital» για επενδύσεις σε μετοχές εταιρειών του Internet. Το χαρτοφυλάκιο των περαστικών είχε καλύτερες αποδόσεις από το 88% των χαρτοφυλακίων που υποβλήθηκαν και οπωσδήποτε πολύ ανώτερες από αυτές του διευθυντή του «Capital», του οποίου το χαρτοφυλάκιο έχασε με -80%! Πιάνοντας την μπάλα
Πώς ένας καλός παίκτης του μπέιζμπολ ξέρει σε ποιο σημείο πρέπει να βρεθεί για να πιάσει την μπάλα; Αν ρωτήσετε τον ίδιο, το πιθανότερο είναι ότι θα σας απαντήσει ότι δεν ξέρει πώς το κάνει. Ως πρόσφατα οι ειδικοί πίστευαν ότι με κάποιον τρόπο ο εγκέφαλος των καλών αθλητών υπολογίζει την πορεία της μπάλας με βάση την ταχύτητά της, βρίσκει σε ποιο σημείο πρόκειται να πέσει και οδηγεί τον αθλητή προς αυτό. Ο καθηγητής Γκιγκερέντσερ όμως απέδειξε ότι η διαδικασία δεν είναι τόσο σύνθετη. Αντιθέτως, αποτελεί ένα από τα βασικά παραδείγματα της επιτυχίας της διαίσθησης και βασίζεται σε μία και μόνο απλή μέθοδο, την ευρετική στρατηγική του βλέμματος.
Η στρατηγική αυτή είναι αλάνθαστη και βασίζεται σε τρεις απλούς κανόνες: καρφώστε το βλέμμα σας στην μπάλα, αρχίστε να τρέχετε και προσαρμόστε την ταχύτητά σας έτσι ώστε η γωνία του βλέμματος - η γωνία που σχηματίζεται ανάμεσα στη ματιά σας, στην μπάλα και στο έδαφος - να παραμένει σταθερή. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, ακόμη και οι καλύτεροι αθλητές δεν μπορούν συνήθως να υπολογίσουν πού πρόκειται να πέσει μια μπάλα, ξέρουν όμως πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν για να την πιάσουν. «Ο υπολογισμός της πορείας μιας μπάλας είναι εξαιρετικά πολύπλοκος» λέει ο καθηγητής. «Δεν πρέπει να υπολογιστεί μόνο η παραβολή της κίνησης αλλά και ο άνεμος, η περιδίνηση και άλλοι σύνθετοι παράγοντες. Καμία μηχανή, ρομπότ ή ηλεκτρονικός υπολογιστής δεν μπορεί, τουλάχιστον ως σήμερα, να πιάσει την μπάλα. Ο άνθρωπος όμως το καταφέρνει εξαιρετικά καλά χρησιμοποιώντας μια απλούστατη στρατηγική».



















Μια παλιά ιστορία λέει τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάιρο να βρεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα.Τελικά συναντήθηκε με τον σοφό αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξείδι διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου!
Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε τον γέροντα να ζεί σε μια σκηνή με ένα στρώμα μόνο πάνω στην άμμο,έναν σοφρά δυό σκαμνιά και πολλά βιβλία.Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε…-Πού είναι τα ‘επιπλά σου? Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μια ερώτηση.—Τα δικά σου..πού είναι?
--Μα εγώ δεν έχω , είμαι περαστικός..!---Και εγώ, περαστικός είμαι…!



Η ζωή είναι προσωρινή ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ






Μας δόθηκε ο χρόνος
Μας δόθηκε η ζωή
Μας χαρίστηκε η ανάσα






Αφορμή για αυτά τα σποραδικά λόγια,για τις μικρές σκέψεις μου,είναι η ίδια η ζωή και οι ανατροπές της.Ανατροπές που πιστεύουμε πως δεν θα ζήσουμε,γεγονότα που ελπίζουμε πως δεν θα βιώσουμε.Και όταν έρχεται εκείνη η πικρή στιγμή,εκείνη η ρημάδα στιγμή, μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλοπαρμένους στον δικό μας κόσμο ,απο την δικιά μας εικονική ζωή,που μόνοι μας σχεδιάσαμε χωρίς πόνους χωρίς πίκρες,και μας χαστουκίζει ,μας συνεφέρει και μας προσγειώνει στην πραγματική ζωή, στην απτή γή.Ε! μας φωνάζει αυτή είναι η Ζωή.....
Κάποιος μου είπε πως όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και φτάσουν στην εφηβεία,πρέπει να τα πάρουμε και να τα πάμε μια βόλτα σε νοσοκομείο και σε νεκροταφείο.Εκεί μαζί τους και εμείς θα συνέρθουμε,θα θυμηθούμε, και αυτά θα μάθουνε,και θα ακούσουμε πάλι την ζωή να μας λέει
Ε!εσείς αυτή είναι η ζωή..ΑΠΛΑ ΖΗΣΤΕ ΤΗΝ!



















Δεν μπορώ ακόμα να σε αποχαιρετίσω
είσαι εδώ και σου μιλώ,
τις νύχτες και τις μέρες
τον πόνο μου θα πώ,
την λύπη μου θα πνίξω
με κλάμα θα ξεσπώ,
και έτσι θα μάθω να ζώ
έως ότου θα ‘ρθω να σε δω..




Σ΄ευχαριστώ μαμά
Γιατί μου δωσες την πρώτη ανάσα
Γιατί ήσουν στο πρώτο κλάμα
Γιατί ήσουν η πρώτη μου αγκαλιά
Γιατί μου κρατούσες το χέρι στα πρώτα βήματά μου
Γιατι μου φίλησες το πρώτο τραύμα
Γιατί με παρηγόρησες την πρώτη μέρα στο σχολείο,με έμαθες τις πρώτες λέξεις με έμαθες να λέω σε αγαπώ.Που με περίμενες στην πόρτα του σχολείου ,που μου έδινες το κολατσιό μου, που με έμαθες προπαίδεια, που με προστάτευες από τα πειρακτήρια του σχολείου.
Γιατί είχες την υπομονή και μου έμαθες να γράφω ,να ζωγραφίζω.
Γιατί περπάτησες μαζί μου,γιατί έπαιξες μαζί μου ,ξενύχτησες στο προσκέφαλό μου όταν αρρώσταινα.
Γιατί μου δινες θάρρος να προχωρώ, να σηκωθώ όταν αποτύγχανα,με την καλοσύνη και την αρωγή,την δύναμη και την αφοσίωση, την αγάπη για την οικογένεια, για τα παιδιά.
Γιατί ήσουν εκεί στην χαρά και στην λύπη, πάντα διαθέσιμη σε κάθε στιγμή, σε κάθε ηλικία από όταν ήμουν μωρό έως μεγάλη γυναίκα.
Γιατί ήσουν διαθέσιμη να μου μιλάς ,να μου δίνεις συμβουλές, για το φαγητό για την αρρώστια,για το πώς βγαίνει ένας λεκές, για το πώς θα ήμουν καλή σύζυγος,καλή μητέρα, καλή φίλη, και ποτέ για το πώς θα είμαι μια καλή κόρη,μας αγαπούσες, μας στήριζες, ζούσες για μας.
Ετοιμη να ΄ρθεις κοντά μου όταν σε χρειαζόμασταν, πάντα με κάτι στο χέρι για μας πάντα με ένα λόγο χρήσιμο,μέρα νύχτα.
Γιατί ήσουν πάντα εκεί για να σου μιλήσω ,να κλάψω, να γελάσω, να αγκαλιάσω και να κουρνιάσω.
Σε ευχαριστώ που από τις άδειες τσέπες μαγικά έβγαζες πάντα κάτι να μας δώσεις,που σε έβλεπα με την ποδιά να μαγειρεύεις, και με χαρά να μας ταίζεις,που μας αγάπησες και στα καλά μας και στα άσχημά μας.
Σε ευχαριστώ που με έβαζες κατσάδα όταν έκανα κάτι άσχημο και μετά με αγκάλιαζες με στοργή και δεν μου κρατούσες κακία .
Σε ευχαριστώ που το παιδί μου ήταν τόσο τυχερό να γνωρίσει μια γιαγιά,μια τέτοια γιαγιά.
Σε ευχαριστώ που του έμαθες την αφοσίωση,την υπέρτατη αγάπη και προσφορά,που τον έκανες να λάμπουν τα μάτια του από ευτυχία.
Σε ευχαριστώ για όλα για όλη την ζωή για όλες τις στιγμές.

Γέμιζες την μέρα μου, την ζωή μου απάλυνες τον πόνο μου ένοιωθες την χαρά μου και την λύπη είχα ένα ώμο να στηριχτώ,ένοιωθα σημαντική και ότι αξίζω ότι είμαι ,το χρωστώ σε σένα , σε σένα
μάνα μητέρα μαμά.

Posted by Picasa
Σήμερα η μέρα που γιορτάζει η μανούλα,η μητέρα. αυτή που μας δίνει το φώς,αυτή που μας χαρίζει την ζωή.Χρόνια Πολλά σε όλες τις μητέρες σε όλες τις μανούλες που είναι οι μοναδικές που έχουν δώσει την πραγματική αγάπη,την υπέρτατη αγάπη,χωρίς αντάλαγμα,χωρίς σκέψη.
Γι 'αυτό σηκωθείτε παιδιά ,μικρά και μεγάλα, και το πρωί το πρώτο πράγμα που θα κάνετε είναι να τρέξετε στην μανούλα σας και να της δώσετε ένα γλυκό φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά.Δεν χρειάζεται ούτε δώρα ούτε πολλά λουλούδια,κόψτε ένα τριαντάφυλλο απο τον κήπο,ζωγραφίστε μια ζωγραφιά,γράψτε μια κάρτα με λόγια καρδιάς και αυτό πιστέψε με θα την κάνει πιό ευτυχισμένη.Θυμηθείτε πως αυτή σας συμπαραστέκεται πάντα, πως σας βοηθά και σας πονά.Αν και όλες οι μέρες είναι αφιερωμένες στην μητέρα αυτή η συγκεκριμένη ας σταθεί αφορμή να πείτε αυτά που ίσως δεν έχετε πεί,να κάνετε αυτά τα οποία δεν κάνατε ακόμη.Πείτε άφοβα σε αγαπώ,πείτε χωρίς δισταγμό ευχαριστώ.Ευχαριστώ ,ευχαριστώ.!


Οι ονειροκλέφτες καραδοκούν και είναι δίπλα μας την κάθε στιγμή στην κάθε λέξη.Μην ξεχνάμε τα όνειρά μας και μην τα προδίδουμε,δεν θα μας προδώσουν ούτε και αυτά.
Οσο ονειρευόμαστε ζούμε!


Ζούμε και υπάρχουμε ,προχωράμε και ονειρευόμαστε ,αναπολούμε και θυμόμαστε.Μικρά παιδιά ήμασταν και είχαμε κάποια όνειρα κάποιες επιθυμίες.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα.Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση των πραγμάτων,βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να επιβληθούμε και να πατάξουμε το σύστημα.Βιαζόμασταν, όσο ήμασταν νέοι.Ξαφνικά μες στην πολλή βιασύνη και ορμή,μεγαλώσαμε και προσπεράσαμε.
Προσπεράσαμε τα μονοπάτια που σχεδιάσαμε,προσπεράσαμε τις εικόνες που ζωγραφίσαμε,προσπεράσαμε τις φωνές μας τις παιδικές,προσπεράσαμε τον ίδιο τον εαυτό μας..!
Η μεγάλη μας επιθυμία να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας απορροφήθηκε απο την επιθυμία της επιτυχίας.
Η μεγάλη μας ανάγκη για αλλαγές αντικαταστάθηκε απο την δύσκολη αναρρίχηση στην σκάλα της ζωής.
Η μεγάλη μας επιθυμία για αντίδραση στο σύστημα έγινε υποταγή εις χάριν των υλικών απολαύσεων.
Η φωνή για αντίδραση σκεπάστηκε απο το βουητό των πόλεων.

Μόνο που τώρα πια δεν ακούμε τις παιδικές φωνές,δεν βλέπουμε τα ίδια όνειρα ,δεν νοιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας,δεν είμαστε.. τόσο νέοι για να αντιδράσουμε!
Και έτσι τα νεανικά όνειρα έγιναν σπίτια και ρόδες,οι επιθυμίες έγιναν γραφεία και laptop,σιωπηλοί γιάπις, κουρασμένοι γονείς,χρεωμένοι πολίτες.
Μεγαλώσαμε πιά,δεν θυμόμαστε εξάλλου,ποιός ο λόγος?

Και όπως σοφά λέει ο Καφάβης...

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Σκόρπιες σκέψεις παντού, πολλές, τόσο πολλές που δεν μπορώ να θυμηθώ,δεν μπορώ να δώ, με γρήγορο ρυθμό περνούν, σαν τρένα ταξιδιάρικα από μπροστά μου.Και όποτε προσπαθώ,να τρέξω να ανέβω στο πρώτο τρένο που περνά ,κάτι με τραβά, με γυρνάει πίσω,και χάνω την γραμμή, χάνω το τρένο.Και μένω εκεί, στον άδειο σταθμό ,ούτε πίσω δεν πάω, ούτε στο τρένο να ανέβω δεν μπορώ,εγκλωβισμένη ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα.
Τί θέλω πιο πολύ δεν ξέρω,τι ζητώ,τι ποθώ δεν μπορώ να πώ.Μπρός, πίσω, ναι και όχι, παντοντινά θα με ακολουθούν, ώσπου εκεί στον άδειο τον σταθμό θα αφήσω την τελευταία πνοή μου.
Ισως ευτυχισμένη,ίσως δυστυχισμένη,ίσως και τα δυό, δεν ξέρω…


Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε αρχίζει και η επιστροφή,ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός΄κάθε στιγμή πεθαίνουμε.Γι’αυτό πολλοί διαλάλησαν:Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.Μα κι ευτύςως γεννηθούμε,αρχίζει και η προσπάθεια να διημιουργήσουμε,να συνθέσουμε,να κάμουμε την ύλη ζωή,κάθε στιγμή γεννιούμαστε.Γι’αυτό πολλοί διαλάλησαν:Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα,τα δυό τούτα ρέματα παλεύουν:α)ο ανήφορος,προς την σύνθεση,προς τη ζωή,προς την αθανασία,β)ο κατήφορος,προς την αποσύνθεση,προς την ύλη,προς τον θάνατο.Και τα δύο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας.Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει,σαν παράνομη φαίνεται,σαν παρά φύση,σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές,μα βαθύτερα νιώθουμε:η Ζωή είναι και αυτή άναρχη,ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντος.Αλλιώς.πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγένητο στο γενητό και μας γκαρδιώνει-φυτά,ζώα,ανθρώπους-στον αγώνα?Και τα δυό αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυό τεράστιες τούτες άναρχες,ακατάλυτες ορμές,και με τ’όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ






Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με μια μια ημέρα φορτωμένη από πολλά γεγονότα από κόπους και αγωνίες,πίκρες.αποτυχίες,ευθύνες και στενοχιώριες αλλά και από επιτυχίες,ικανοποιήσεις,χαρά και γέλιο.Το πρωί σηκώθηκε ακμαίος και ξεκούραστος με όρεξη για δουλειά, αισιόδοξος και με όνειρα.Αρχισε η μάχη της βιοπάλης η καθημερινότητα με φίλους με απογοητεύσεις με δυσκολίες και εμπόδια, με προστριβές, με πόνους καρδιάς, με πένθη με ανέλπιστες αποτυχίες και επιτυχίες.Συνέχισε με χαρά, με ανεκπλήρωτα όνειρα, με τρυφερά λόγια αγαπημένων, με πράξεις καλοσύνης και αγάπης, με το γλυκό χαμόγελο ενός παιδιού, με συγκινήσεις, κλάμα και θαύματα ,μικρά και μεγάλα, με άθλους σημαντικούς και ασήμαντους.Ημέρα γεμάτη με εναλλαγές ευχάριστες και δυσάρεστες,με πίκρα και χαρά.Επειτα ήρθε αργά το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, τα μάτια του άρχισαν να θολώνουν ,το πνεύμα του ικανοποιημένο μα η κούραση έχει απλωθεί στο κορμί και στην ψυχή του.Μιά ψυχή γεμάτη από λογιών αισθήματα, χρόνων βιώματα και τώρα αποζητά να αποκοιμηθεί, να αποκάμει και να ηρεμήσει.
<Δύσκολη η μέρα σκέφτεται κουραστική αλλά αξιώθηκα να την φέρω εις πέρας.Πολέμησα ,κουράστηκα νίκησα και ίσως νικήθηκα ,έδωσα και πήρα,απογοητεύτηκα αλλά και χάρηκα .Δεν αδίκησα όμως κανέναν, στάθηκα κοντά στους αγαπημένους μου,δεν πρόδωσα, έδωσα όλον τον εαυτό μου,έκανα το χρέος μου.Καλά είναι ας ξεκουραστώ τώρα περισσότερα να αντέξω δεν μπορώ>.Και καθώς κλείνει τα μάτια εκεί στην άκρη των ονείρων έρχεται ο ύπνος να τον πάρει, και τον υποδέχεται σαν φίλο, με ανοικτή την καρδιά του, παραδίδεται σε αυτόν γενναιόδωρα με ευγνωμοσύνη που τα κατάφερε όσο μπορούσε πιο καλά.
Ετσι έρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο που ευτύχησε να ζήσει μια ζωή ποικίλη, γεμάτη από γεγονότα ζωής και την ύστατη στιγμή αφού κάνει τον απολογισμό του,δεν τρομάζει, δεν λακίζει και δεν προσπαθεί απελπισμένα να κρατηθεί από κάπου ζητώντας, μια ακόμα ημέρα, μια ακόμα στιγμή να προλάβει, να διορθώσει..να …


Η τελευταία πράξη
Ετσι κάπως ήρθε ο ύπνος πρίν λίγες μέρες μέσα στην νύχτα αργά, σιωπηλά και πήρε την ανεπανάληπτη μητέρα μου την πολυαγαπημένη μαμά μου.Ξαφνικά, απροειδοποίητα μείναμε τρογμαμένοι και μόνοι.
Μια μητέρα που δεν είχε μπεί ποτέ στο νοσοκομείο παρά μόνο για να γεννήσει τα δυό της παιδιά.Μια μητέρα που ποτέ δεν έπεσε στο κρεβάτι ούτε από μια γρίπη ,μια μητέρα 78 χρονών που την έβλεπες και έλεγες ότι θα ζήσει πολλά χρόνια,που κατάφερνε ένα σπίτι μόνη της, δυό παιδιά, αν και μεγάλα ,ήταν πάντα κοντά τους,έναν εγγονό που τον μεγάλωσε και τον ντάντευε.
Μια μητέρα που ήταν κομμάτι της κάθε μας ώρας, της κάθε μας ημέρας ,στιγμής και ζωής.Που όλα αρχίζαν από κείνη και καταλήγαν σε εκείνη.Ολες οι λειτουργίες μας όλα τα βήματα όλες οι σκέψεις όλες οι λέξεις περιείχαν την λέξη μαμά, την έννοια μαμά.Πάντα εκεί για όλους πιστή και αφοσιωμένη κρατώντας γερά την οικογένεια σε έναν κύκλο άρρηκτο και δυνατό ιδίως μετά τον θάνατο του πατέρα μας όταν ήμασταν ακόμα παιδιά.Μια μητέρα που παρά τα 25 χρόνια χήρα δεν έλειψε ούτε μια μέρα από κοντά μας,που έβαζε εμάς πάνω από όλα ,που ήταν εκεί κοντά μας ,και η μοναδική της χαρά ήταν να μας βλέπει ευτυχισμένους.
Μια μητέρα που ο σκοπός της ζωής της ήταν τα παιδιά της,η μόνη της σκέψη η μοναδική της θέληση.Μια μητέρα που δεν ήθελε να μας επιβαρύνει που δεν μας φόρτωνε με τα προβλήματά της,που ήταν εκεί για να μας συμπαραστέκεται και να μας δίνει κουράγιο,συμβουλές και αγάπη.Μια μητέρα που έκανε χαρά την προσφορά,σκοπό της ζωής την αγάπη και την στοργή, που εξάλειψε την λέξη αντάλαγμα. Που έδινε μαθήματα αγάπης χωρίς όρια ,απεριόριστα χωρίς ανταλάγματα,μαθήματα στοργής και πίστης,με αγκαλιές και φιλιά ,σε όλους,στα παιδιά της και στο μονάκριβο εγγονό της.Που μας έμαθε την καλοσύνη την υπομονή την πίστη και την αφοσίωση.
Ως το τέλος που προτίμησε να φύγει έτσι απότομα μα τόσο ήσυχα και ήρεμα!Ως το τέλος που αν και αισθανόταν ότι κάτι συνέβαινε φοβούμενη τυχόν ανεπιθύμητη κατάσταση που να την αναγκάσει να πέσει στο κρεβάτι (ο φόβος της ο μεγάλος το νοσοκομείο και η ανικανότητα να αυτοεξυπηρετείται) προετοιμαζόταν για το αναπόφευκτο.Προετοιμαζόταν με απίστευτη αυτοσυγκράτηση και μυστικότητα και προετοίμαζε τον εγγονό της, με τον οποίο είχαν μια σχέση δυνατή, μιλώντας τον για τον επικείμενο θάνατο της γιαγιάς σαν φυσιολογικό επακόλουθο της ζωής σαν φυσική ακολουθία, για να μην στενοχωρηθεί όταν θα έρθει η ώρα.Αυτή ήταν και η επιθυμία της ,να μην στενοχωρηθεί να μην κλάψει ο εγγονός της.
Λύγισε μπροστά στον φόβο της άρρωστης μάνας, στενοχωρήθηκε αφάνταστα νιώθοντας την αδυναμία να την κυριεύει, αδυνάτισε και η καρδιά μπροστά στην βαθιά λύπη της και στο τρόμο της βλέποντας το κορμί της να μην την υπακούει φοβούμενη μην την προλάβει μια επικείμενη αρρώστια.
Με μια ηρεμία περίεργη λές και έγραψε την τελευταία λέξη η ίδια, έτσι ακριβώς όπως επιθυμούσε, ευχαριστημένη που είχε ακόμα τον έλεγχο για τον επίλογο της ζωής της.Δίνοντας ακόμα και στο τέλος στα παιδιά της αυτό που πραγματικά ήθελε να μην μας παιδέψει να μην μας τυρανήσει ,να μην χρειαστεί να μας έχει αυτή ανάγκη, αλλά η ίδια πάντα να ΄ναι πρωτοστάτισσα και αργηχός.
Ετσι έφυγε χωρίς προσπάθεια, χωρίς απελπισία,χωρίς πανικό,περήφανη και αγέρωχη όπως έζησε, ανεξάρτητη και με αξιοπρέπεια, πηγαίνοντας να βρεί τον αγαπημένο της άντρα που καρτερούσε, παραδίδοντας την ψυχή της ήσυχα και ο θάνατος ήρθε να την αναπάψει και να σχεδιάσει ένα χαμόγελο στα χείλη της, ένα πρόσωπο χωρίς τύψεις, χωρίς πόνο, γεμάτο ηρεμία,σοφία και αυτογνωσία.

<ο φρόνιμος άνθρωπος δεν τρέμει τον θάνατο,ο σοφός έχει προετοιμαστεί και τον περιμένει>





Σκέψεις και λόγια, ανησυχίες και διαπιστώσεις ,αισθήματα και εικόνες,κατακλύζουν σαν χείμαρρος το μυαλό μου.

Ετοιμος να ξεχυθεί, χρόνια τώρα εγκλωβισμένος μαζεύοντας ,φυλακίζοντας την ορμή του ,υπομονετικά περιμένοντας ,μα άλλο δεν αντέχει, τα τείχη δεν τον κρατάν ,και ήρθε η ώρα ελεύθερος να ξεχυθεί,να απλωθεί και να απελευθερωθεί...

Πού θα φτάσει?
Κανείς δεν ξέρει, ούτε ο ίδιος, και δεν θέλει μάλλον να ξέρει...

Αναγνώστες

Η ΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ

Oνειρα,όνειρα.μικρά ή μεγάλα,κρυφά ή φανερά..ανάσες ζωής.

About this blog